آب خاکستری

در چرخه هیدرولوژی، منابع آب به دو دسته آب آبی و آب سبز تقسیم بندی می‌شوند.آب های زیرزمینی و آب‌های سطحی آب آبی را تشکیل می‌دهند، در حالی که به رطوبت خاک در مناطق ‌شباع آب سبز می‌گویند. آب باران بعد از نفوذ در خاک و قبل از اینکه به منطقه اشباع برسد آب سبز را تشکیل می‌‌دهد. کشاورزی دیم عمدتاً از آب سبز تغذیه می‌کند .

طبق تعریف آب خاکستری، آبی است که در اثر فعالیت‌های مختلف بشر از قبیل شهرنشینی، فعالیت صنایع و یا حتی فعالیت‌های کشاورزی آلوده شده و از حد استاندارد قابل استفاده پایین‌تر قرار گرفته باشد. این اصطلاح در مفاهیم مرتبط با آب مجازی، شامل آبی است که به سرعت قابل بازگشت به چرخه استفاده نبوده و یا بازگرداندن آن به استاندارد مصرف نیازمند فرآیندی طولانی مدت و هزینه بر باشد.

آب سبز برای اولین بار توسط Falkenmark (1995) معرفی شد تا این‌که بتوان با تفکیک آن از آب آبی با تقسیم‌بندی مناسبی از منابع آب، راحت‌تر آن را مدیریت کرد. همچنین با استفاده از این مفهوم جدید بتوان به ارزیابی دقیق‌تری از نقش آب در تولید محصولات کشاورزی در مناطق نیمه‌خشک پرداخت. در مقایسه با آب آبی، آب سبز منبع بزرگتری از نظر حجم ذخایر آب شیرین و مشارکت در تولید مواد غذایی است، چراکه ۶۵% از نزولات آسمانی به آب سبز و باقی به آب آبی تبدیل می شود.

همچنین در حدود ۸۰% زمین‌های کشاورزی در جهان زیر کشت دیم هستند که ۶۰% از غذای مردم را تولید می‌کنند.بهره‌برداری از آب آبی به دلیل نیاز به شبکه‌های انتقال و توزیع آب بسیار گرانتر از آب سبز است اما همین قابلیت انتقال و توزیع، مدیریت آن را ساده‌تر کرده و گزینه‌های بهره‌برداری از آن را )کشاورزی، صنعتی و خانگی( افزایش داده است.این در حالی است که عمده راه بهره‌برداری از آب سبز، استفاده از آن در تولید محصولات دیم می باشد.